Oblicze diabelskie Wsi Anielskiej

A właściwie nie tyle diabelskie co buraczane. Bo jak inaczej nazwać, jak nie burakiem właśnie, kogoś kto wywalił starą wannę w jednym z najpiękniejszych zakątków w okolicy?

I nie tylko wannę. Za nią widać plastikowy, niebieski wór wypełniony śmieciami. A jeszcze więcej badziewia nie zmieściło się w kadrze: wiadra po farbach, połamane krzesła ogrodowe, jakiś pogięty metalowy stelaż, potrzaskany telewizor, rury PCV i ze trzydzieści kolejnych wielkich, wypchanych śmieciami, niebieskich lub czarnych worów.

Wszystko to zalega w niewielkim wąwozie, który biegnie w stronę drogi do gminy. Cichy, porośnięty liściastym lasem parów jest oazą spokoju. Latem świergotają w nim ptaki, a głęboki cień daje wytchnienie od upału. Zimą biegnąca wzdłuż parowu droga nie jest w ogóle odśnieżana, bo za stromo, przez co w wąwozie panuje idealna, aksamitna cisza, zakłócona jedynie skrzypieniem butów na śniegu.

Wąwóz jest osłonięty ze wszystkich stron, więc nikt z daleka nie zauważy auta, które zatrzyma się na zakręcie. Z auta wysmyknie się burak, który rozglądając się nerwowo i czujnie nasłuchując, otworzy bagażnik by jak najszybciej wypróżnić jego potrzaskaną, śmierdzącą zawartość. A potem szybko do auta i wio! - zadowolony wraca do wypieszczonego ogródka.